Blizny – złożony problem, złożona terapia

Blizny – złożony problem, złożona terapia

Blizny to problem, który często pojawia się w gabinecie kosmetologicznym. Są one następstwem przerwania ciągłości skóry na skutek uszkodzeń mechanicznych, np. operacji chirurgicznej, oparzenia lub urazów. Mogą być również pozostałością po przebytych chorobach skórnych , takich jak trądzik czy ospa.

Blizna składa się z tkanki łącznej włóknistej. Powstaje w momencie złączenia się rozerwanych brzegów skóry lub w wyniku powstania nowych tkanek w miejscu ubytku, tzw. ziarninowania. W odróżnieniu od zdrowej skóry, blizna wykazuje się mniejszą elastycznością, jest pozbawiona zakończeń nerwowych, gruczołów łojowych oraz mieszków włosowych. Od reszty ciała odróżnia się wyglądem – ma inny kolor, jest wypukła i twarda, a ponieważ nie zawiera melanocytów nigdy się nie opala.

Powstanie blizny wiąże się dla organizmu z pewnego rodzaju kompromisem. Dąży on do jak najszybszego przywrócenia homeostazy, a więc do uzupełnienia ubytków w tkance, ale również do przywrócenia skórze struktury oraz funkcjonalności.  Jest to proces długi i skomplikowany, aktywizujący różne typy komórek. Niestety włókna kolagenowa w bliźnie są dużo cieńsze, a ich układ nie przypomina siatki, jak bywa to w skórze zdrowej.

Rozróżniamy trzy główne rodzaje blizn: przerostowe, zanikowe oraz bliznowce.

Blizna przerostowa powstaje na skutek nadmiernego wytwarzania włókien tkanki łącznej, z czasem ulegając wybrzuszeniu względem zdrowej tkanki. Często za jej powstanie odpowiada zła pielęgnacja rany, brak uruchomienia oraz wdanie zakażenia.

Blizna zanikowa, tzw. zagłębiona charakteryzuje się zapadnięciem względem zdrowej tkanki okalającej. Z wiekiem, na skutek spowolnionej produkcji kolagenu, staje się bardziej widoczna.

Bliznowiec powstaje na skutek nadmiernego wrastania tkanki łącznej w miejsce już zagojonej rany. Najczęściej występuje u osób uwarunkowanych genetycznie oraz w młodym wieku (20-30lat). Keloidy lubią występować w miejscach szczególnie podatnych na rozciąganie. Do ich leczenia wykorzystuje się kortykosteroidy oraz inne leki w zastrzykach, terapię laserową, chirurgiczne usunięcie, krioterapię (w przypadku małych keloidów) i radioterapię (po usunięciu bliznowca).

Terapia blizn w gabinecie kosmetologicznym składa się na ogół z kilku etapów oraz  wykorzystuje terapie łączone. Do jej najczęstszych elementów zalicza się:

• karboksyterapię – terapię dwutlenkiem węgla
• mikrofrakcjonowanie – mikronakłuwanie za pomocą pena
• mikropunkturę – tzw. scarINK, specjalistyczne punktowe nakłuwanie blizny
• radiofrekwencję mikroigłową – połączenie radiofali z frakcjonowaniem skóry
• laseroterapię – pobudzanie skóry za pomocą wiązki laserowej
• inżynierię tkankową – zaawansowane produkty kosmetyczne o działaniu regenerującym
• peelingi chemiczne – kwasy : TCA, glikolowy, azelainowy
• mikrodermabrazję – złuszczanie głowicą korundową i diamentową

Po takich zabiegach możemy spodziewać się zmiękczenia i spłycenia blizny, poprawy jej struktury i koloru, zmniejszenia widoczności i uelastycznienie przerosłej tkanki. Część procedur wykonuje się łącznie, inne naprzemiennie lub w serii. Redukcja blizn to nie tylko poprawa wyglądu, ale także ogólnego funkcjonowania organizmu oraz samopoczucia.

Precyzja i wprawna ręka specjalisty potrafią dać spektakularne efekty terapii jeszcze przed zakończeniem serii zabiegów.

mgr kosmetologii
Karolina Pietruszka

Źródła:

• Przewłocka-Gągała M. ,,Współczesny model postępowania z problemem blizn w kosmetologii i medycynie estetycznej”

• Bagłaj M. ,, Blizny jako problem kliniczny w  praktyce dermatologa estetycznego.” Dermatologia Estetyczna

• Kannangara A. ,,Acne scar management.” Global Dermatology